MAREK KRAJEWSKI Edward Popielski 01.Głowa Minotaura (2009)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Popielski wstał, zgasił papierosa i podszedł do biurka właścicielki.Potrafił unosić górnąwargę, odsłaniając - jak pies - ostre kły, potrafił mrużyć oczy tak, że jego twarz przypominałamaskę wściekłości, potrafił nawet rozszerzać nozdrza swojego złamanego nosa, i wtedy jegotwarz stawała się podobna do mordy goryla.Wszystko to potrafił robić na zawołanie, czymczęsto zresztą bawił małą Ritę.Teraz te wszystkie umiejętności ujawniły się wbrew jego woli.- Nie wie pani o mnie jednego, madame - głos dochodzący z jego krtani był dziwnieświszczący - tego, że teraz już stąd nie odejdę.I albo zaraz wszystko mi pani powie, albo rozwalęw proch tę szafę! Rozumiesz, ty stara rajfurko?Pani Klementyna Nowoziemska powiedziała mu więc o Marii Szynok i ozainteresowanym nią panu.Wiedziała, co by się stało, gdyby odmówiła.W ciągu dwudziestu latswojej pracy dobrze poznała mężczyzn.Katowice, poniedziałek 1 lutego 1937 roku, południeMocka i Popielskiego łączyło wiele podobieństw.Obaj byli skorzy do gniewu ipedantyczni, obaj władali językami klasycznymi, uwielbiali szachy, bridża, obżarstwo oraz niestronili od towarzystwa upadłych kobiet.Mieli jeszcze jedną wspólną cechę: niecierpliwość.Najczęściej ujawniała się u nich wtedy, gdy musieli długo czekać na realizację zamówienia wrestauracji.Wtedy sapali z irytacją, wypalali mnóstwo papierosów, stukali palcami o blat stołu,zaczepiali co chwila kelnera, drapali się nerwowo po karku, słowem: byli w stanie przed -wybuchowym.Teraz jednak, kiedy siedzieli w restauracji Eldorado przy ulicy 3 Maja, nie tylkozapomnieli o upływającym czasie, lecz nawet nie pamiętali, co zamówili na obiad.Mockwpatrywał się w Popielskiego i starał się nie uronić ani słowa z jego wypowiedzi:Maria Szynok przyniosła pani Nowoziemskiej jakieś oszczędności w swoim woreczku ipoprosiła o wpisanie jej do rejestru i zamieszczenie w prasie ogólnopolskiej ogłoszenia onastępującej treści - i tu Popielski spojrzał na jedną z dwu kartek papieru, które wypożyczyła muwłaścicielka biura.- Kopciuszek szuka swojego księcia z bajki.Skromna, pracowita i urodziwapanna, lat dwudziestu, poszukuje statecznego, zamożnego i kulturalnego w obejściu pana,któremu jest gotowa dać wszystko, co najbardziej sobie ceni admirator domowego ogniska.Dwa tygodnie pózniej do biura przyszedł ten oto list - i tu zaczął czytać kartkę bloku listowego,pokrytą pismem maszynowym.- Wielmożna Pani! Bardzo zainteresował mnie anons �Kopciuszka�, ogłoszenie numer142/37.Chętnie zapoznałbym tę pannę.Ponieważ jednak od kilku lat szukam odpowiedniejkandydatki na małżonkę, jestem dobrze obeznany z oszustwami, jakie stosują niektóre bardzosprytne i zdeterminowane młode osóbki, chcące zdobyć męża takiego jak ja - z koligacjami,majątkiem i tytułem szlacheckim.To z całą pewnością nie dotyczy renomowanego zakładumatrymonialnego Wielmożnej Pani, wolałbym jednakowoż zaoszczędzić sobie żmudnej, dalekiejpodróży i pózniejszych rozczarowań.Dlatego jestem zobligowany do postawienia SzanownejPani dwóch pytań: 1.Czy �Kopciuszek� jest sierotą? 2.Czy jest czysta i nienaruszona cieleśnie?Abym miał przyjemność oglądania Pani oblicza oraz zapoznania się z �Kopciuszkiem�, na obapytania powinienem otrzymać odpowiedzi twierdzące.W przeciwnym razie będę zmuszonyzrezygnować z tej arcyciekawej oferty matrymonialnej.Odpisywać proszę na Poste Restante wnajbliższym urzędzie pocztowym.Z wyrazami głębokiego szacunku, hrabia. - i tu wymieniłjakieś osobliwe i z niemiecka brzmiące nazwisko, po czym aż cmoknął ze zdziwienia.- Czemu tak się dziwisz? - zapytał Mock.- Nic, nic.- Popielski zamyślił się na chwilę.- Skąd ten list przyszedł?- Nie wiadomo.Klementyna Nowoziemska znalazła go pod drzwiami swojego biura.Ktośgo tam wrzucił z korytarza.- %7łmudna, daleka podróż.- powtórzył Mock w zamyśleniu słowa listu.- Poczekaj, teraz dopiero się zacznie.- Popielski aż uniósł się na krześle, jak sprinterstartujący do biegu.- Nowoziemska odpowiedziała na oba pytania twierdząco.- A jak sprawdziła dziewictwo, dozorcę poprosiła o przysługę?- Nie.- Popielski parsknął śmiechem.- Też o to zapytałem.Powiedziała mi, że tonajmniejsze zmartwienie.Chyba można jej wierzyć, wbrew swoim nienagannym manieromwygląda mi ona na byłą burdelmamę.Zatem odpisała hrabiemu, że dziewczyna jest sierotą idziewicą, a on kilka dni pózniej przyjechał.- No i? - Mock był tak skoncentrowany, że nawet nie spojrzał na kelnerkę, która postawiłaprzed nimi po bombie piwa żywieckiego.- Niski, chudy, około czterdziestki, bardzo elegancko odziany.- Idealny pan Nikt - przerwał mu Mock.- Człowiek bez żadnych właściwości.- Mylisz się.- Popielski łyknął piwa.- Pani Nowoziemska zmartwiła się niewymownie najego widok.Gdy wszedł do biura, natychmiast sobie uzmysłowiła, że na tym panu to ona niezarobi. Niewyobrażalnie brzydki , tak powiedziała.Pozwól, że ją jeszcze zacytuję.Zapisałemwszystko, co mówiła.A zatem: Mężczyzna nie musi być piękny.Powinien być nieco ładniejszyod diabła.Ale nie może być diabłem.Tak go scharakteryzowała.A oto dokładniejszy opis: Gęste, grube i siwiejące włosy, jak czapka zaczynały się nad brwiami.Siny, wygolony zarostpodjeżdżał aż pod oczy, które były małe i jakby wepchnięte w głowę.Kwadratowa szczęka,nierówne zęby, wąskie wargi.Wzięła od niego wpisowe i umówiła go z Marią Szynok tegosamego dnia, nie wierząc ani przez chwilę w matrymonialny sukces tego spotkania.I nawetodetchnęła, kiedy on nie przyszedł.Więcej już go nie widziała.- Nie przyszedł.- powtórzył Mock w zamyśleniu.- A teraz słuchaj uważnie.Spotkanie tego hrabiego z Klementyną Nowoziemską nastąpiło30 sierpnia 1936 roku.I tegoż popołudnia miał się on spotkać z Marią Szynok.Mówi ci coś tadata?- To wtedy znaleziono ją pogryzioną?- Tak! - Popielski uderzył ręką w stół, aż rozlało się piwo - To on, Ebi! On przyszedł na tospotkanie, lecz nie wszedł do biura.Poczekał, aż z niego wyjdzie ta dziewczyna.I poszedł za nią.A ona może płakała, bo była zawiedziona, że nie zjawił się na spotkanie.Szła, nic nie widząc zpowodu łez, a w swej nędznej torebce nadaremnie nosiła ałun, który miał przywrócić jej utraconedziewictwo.A to monstrum szło za nią.I gdzieś ją dopadło.Podeszła kelnerka i rozstawiła przed nimi talerze.Przerwali rozmowę, lecz nie odrywaliod siebie wzroku.Nie interesowała ich sztywna i przyrumieniona skórka, która lekko odstawałaod różowego, wilgotnego mięsa, ani białe pryzmy klusek śląskich, ani małe kopce grochu iczerwonej, gęstej, parującej kapusty.%7ładen z nich nie spojrzał nawet na kelnerkę, która nieodchodziła od stołu i patrzyła na nich wyczekująco.- Czego ona chce? - Mock nie wytrzymał.- Napiwku? Daj jej, Eduardzie, bo ja nie mamdrobnych!- Nie chodzi o napiwek - odpowiedziała kelnerka po niemiecku, a jej twarz wyrażałaoburzenie.- Dowiedziałamsię o to, o co pan prosił - do Popielskiego zwróciła się już po polsku.- Właśnie przyszedłmój kolega, który obsługiwał wtedy tego brzydkiego pana.- Może go pani zawołać? - Popielski wręczył jej pięćdziesiąt groszy napiwku.- Helmut! - zawołała.- A pódz sam, synek!- O co tu chodzi? - Mock nabił kluskę na widelec i zastygł.- Widziałem, że o czymś z niądługo konferowałeś, kiedy tu wchodziliśmy.Myślałem, że pytałeś o wolny stolik.Może miwytłumaczysz w końcu.Popielski przeniósł wzrok na kelnera Helmuta, który zbliżył się do ich stolika.Był tobarczysty młodzieniec o twarzy ze śladami po ospie.- Służę szanownemu panu.- Stanął obok nich w przepisowej pozie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy