Carter Stephen L. Elm Harbor 01 Władca Ocean Park

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak, wielokrotnie.- Przymykam na chwilę oczy.Wentylator wydaje krótki, gniewny jęk.- Jednak, szczerze mówiąc, nie je-stem pewien, czy.czy sam sobie wybaczyłem.Morris Young jest zbyt doświadczony, by dać się odwieść od tematu au-toanalitycznymi wyznaniami.- Jeżeli chcesz, możemy zająć się tym pózniej.W tej chwili bardziej mnie interesuje, czy wybaczyłeś swojej żonie.- Te wyimaginowane zdrady?Potrząsa przecząco głową.Telefon na biurku zaczyna dzwonić, ale niezwraca na niego uwagi.- Krzywdę, jaką wyrządziła swojemu pierwszemumężowi.Otwieram usta, zamykam, próbuję ponownie.- Pastor sądzi, że jestemwściekły na Kimmer za to, że zdradzała Andr� ze mną?- Wściekły? Nie mam pojęcia.Zastanawiam się natomiast, czy w pew-nym sensie nie zamroziłeś Kimmer w tamtej chwili.Szczerze mówiąc, po-trafisz ją postrzegać wyłącznie jako wiarołomną żonę.- Telefon przestałdzwonić.- Według ciebie zatrzymała się na etapie tamtego wzorca zacho-wań.Tymczasem życie chrześcijanina polega na nieustannym rozwoju.Mo-że powinieneś dać jej szansę pokazania, że dorosła.- Sądzi pastor, że tak bardzo się zmieniła?- Czy ty kiedykolwiek zdradziłeś swoją żonę?- Doskonale pastor wie, że nie!- Zatem ty się zmieniłeś, Talcotcie, prawda? Być może twoja żona rów-nież potrafi się zmienić.Wasze tempo może być różne, ale zdolność dozmian taka sama.Zaczynam rozumieć.Powoli dociera do mnie, co mi chce powiedzieć.-Uważa pastor, że patrzę na nią z góry?Sądzę, że czasem twoja małżeńska wierność staje się murem, który wasrozdziela.Może masz rację i rzeczywiście cię zdradziła.A jak ty zareagowa-łeś? Czy nie wykorzystałeś własnej cnoty, by trzymać żonę na dystans? Pa-miętaj, Talcotcie, że jej grzechy są inne niż twoje, lecz niekoniecznie gorsze,oraz że obiecałeś kochać ją na dobre i na złe.- Milknie na chwilę, żebymmiał czas na przyswojenie sobie tych słów.- Zrozum mnie.Ja nie rozgrze-szam twojej żony.Kto wie, czy nie utrzymuje pozamałżeńskiego związku zpanem Nathansonem albo z kimś innym.Jednak tym, co się obecnie liczy,jest twoje własne postępowanie.Jeśli twoja żona błądzi, nadejdzie właściwapora, by zająć się jej zachowaniem.Natomiast w tej chwili chciałbym cięprosić o przysługę: żebyś do naszego następnego spotkania starał się trak-tować Kimberly tak, jak sam chciałbyś być traktowany.Na pewno pamiętaszZłotą Zasadę? Dobrze.Uważasz, że twoja żona powinna rozstrzygnąć wąt-pliwości na twoją korzyść.W takim razie ty powinieneś wyświadczyć jej tęsamą grzeczność.Kimberly jest twoją żoną, a nie osobą podejrzaną o jakieśprzestępstwo.Nie powinieneś starać się przyłapać ją na kłamstwach lubudowodnić, że jesteś od niej lepszy.Twoim zadaniem jest kochać ją naj-mocniej jak potrafisz.Pismo Zwięte mówi, że mąż jest głową żony, lecz jed-nocześnie wyjaśnia, że w takim sensie, w jakim Chrystus jest głową Kościo-ła.A jak Chrystus kocha swój Kościół, Talcotcie? Bezwarunkowo, wybacza-jąco i z poświęceniem.Mąż ma obowiązek tak samo kochać żonę, tym bar-dziej, że nie wiesz na pewno, czy zrobiła ci coś złego.Obydwoje skrzywdzili-ście jej pierwszego męża i być może krzywdzisz ją teraz swoimi podejrze-niami.Przysługa, o którą chcę cię prosić, polega na tym, żebyś do naszegonastępnego spotkania starał się jak najusilniej kochać swoją żonę w takisposób.Bezwarunkowo, wybaczająco i z poświęceniem.Czy możesz powtó-rzyć te słowa, Talcotcie?- Bezwarunkowo - mówię niechętnie.- Wybaczająco - ciągnę nieszczę-śliwy - i z poświęceniem - kończę zrezygnowany.Twarz wielebnego Younga rozpromienia się w szerokim uśmiechu.- Nielękaj się, Talcotcie.Niech Pan doda ci sił, żebyś zdołał spełnić swój obowią-zek.Pomódlmy się razem.Tak też robimy.(II)Dziekan Lynda przyłapuje mnie, gdy wbiegam po schodach do budynkuOldie.Od powrotu z Vineyard z powodzeniem jej unikałem, tyle że wymaga-ło to opuszczania spotkań kadry profesorskiej, warsztatów i wykładów.Niejestem pewien, co mną kierowało - gniew, strach, zawstydzenie czy inneuczucia, których nie udało mi się rozpoznać.W każdym razie w tej chwiliszczęście mnie opuściło.- Talcotcie, dobrze, że cię widzę.Miałam nadzieję, że gdzieś na ciebiewpadnę.Stoi wyżej ode mnie, więc muszę podnieść głowę, a ona może spojrzeć namnie z góry.Towarzyszy jej Ben Montoya, wysoki, niezmordowany totum-facki, zatrudniony jednocześnie w szkole prawniczej i na wydziale antropo-logii.Podobno to Ben zajął się logistyczną stroną spisku, który doprowadziłdo pozbawienia Stuarta Landa stanowiska dziekana, a teraz nadal jest na-rzędziem w rękach Lyndy, za którą wykonuje najmniej przyjemne zadania.Stoimy w trójkę na schodach, a wokół nas miękko wirują pierwsze w tymroku płatki śniegu.Podejrzliwe oczy Bena wpatrują się we mnie badawczonad podniesionym kołnierzem puchowej kurtki.- Cześć, Lyndo.- Zwalniam, lecz się nie zatrzymuję.- Cześć, Ben.- Talcotcie, poczekaj - mówi rozkazującym tonem moja pani dziekan.- Mam teraz dyżur.- Wystarczy mi minutka.Benie, idz już, za chwilę cię dogonię.- Benrzuca mi ostatnie gniewne spojrzenie i posłusznie odchodzi, z rękami wci-śniętymi głęboko w kieszenie.Zatem zostaliśmy sam na sam.Dziekan Lynda jest energiczną kobietą z niemodnie długimi, siwiejącymiwłosami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy