Christie Agatha Godzina zero (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. I kiedy tu przyjechałam, zaczął się koszmar.Wiedziałam, że szykuje się coś okrop-nego, wiedziałam, że on coś knuje.przeciwko mnie.Ale nie wiedziałam, co.Myślę,że naprawdę byłam bliska szaleństwa.Strach mnie paraliżował jak w złym śnie, kiedywiemy, że coś nam grozi i nie możemy się ruszyć. Kiedyś chciałem zobaczyć, jak to jest, gdy wąż hipnotyzuje ptaka spojrzeniem, także ten nie może odlecieć, ale teraz już chyba nie chcę. Nawet wtedy, kiedy została zabita lady Tresilian ciągnęła Audrey nie zdawa-łam sobie sprawy, co to oznacza.Byłam przerażona.Nawet nie podejrzewałam Nevile a.Wiedziałam, że nie dba o pieniądze, że nie zabiłby jej dla pięćdziesięciu tysięcy fun-tów.Rozmyślałam wiele razy o panu Trevesie i tej historii, którą opowiadał.Ale nie po-wiązałam tego z Nevile em.Treves wspominał o znaku szczególnym, po którym rozpo-znałby tę osobę.Ja mam bliznę na uchu, ale nie sądziłam, że jeszcze ktoś ma jakiś za-142uważalny znak. Panna Aldin ma pasmo siwych włosów, �omas Royde ma bezwładną rękę, cowcale nie musiało być wynikiem trzęsienia ziemi.Pan Ted Latimer ma szczególnykształt czaszki.A Nevile Strange. zawiesił głos. On chyba nie ma żadnego znaku szczególnego? A jednak ma.Ma krótszy mały palec u lewej ręki.To raczej rzadkie, bardzo rzad-kie, pani Strange. A więc o to chodziło? Tak, o to. I to Nevile powiesił tabliczkę na drzwiach windy? Tak.Wymknął się, kiedy Royde i Latimer popijali ze staruszkiem drinki.To byłogenialne w swojej prostocie.Wątpię, żeby udało się udowodnić tu morderstwo.Audrey zadrżała znowu. Dobrze, już dobrze.Wszystko jest za nami, moja droga.Proszę mówić dalej. Pan jest mądry.Od lat tyle nie mówiłam! To błąd! Kiedy po raz pierwszy pani zaświtało w głowie, co naprawdę Nevile za-mierza? Dokładnie nie pamiętam.Ale kiedy już zrozumiałam, to od razu wszystko.Onsam został oczyszczony z zarzutów, wiec podejrzenia przeszły na pozostałych.I wtedyzauważyłam, jak na mnie patrzy.Z mściwą satysfakcją.I już wiedziałam.Wtedy wła-śnie.Przerwała nagle. Co wtedy właśnie?Powiedziała powoli: Wtedy pomyślałam, że najlepiej będzie szybko ze sobą skończyć.Nadkomisarz Battle zaprzeczył ruchem głowy. Nie wolno się poddawać.To moja dewiza. Ach, na pewno ma pan rację.Ale nie wie pan, jak to jest, kiedy człowiek boi sięprzez tyle czasu.To paraliżuje, nie można myśleć, nie można planować, czeka się nacios.I kiedy wreszcie ten cios padnie.Co za ulga! Pewnie pan pomyśli, że mam zlew głowie, jeśli panu powiem, że nie miałam nic przeciwko temu, że mnie pan areszto-wał.Nevile zrobił już najgorsze i nie musiałam się bać.Czułam się bezpieczna, wycho-dząc z inspektorem Leachem. Częściowo właśnie dlatego to zrobiliśmy.Chciałem, żeby znalazła się pani pozazasięgiem tego szaleńca.Ponadto skoro chciałem doprowadzić go do załamania, musia-łem go podejść.Widział już, że jego zamysł się powiódł, tak jak to zaplanował, więc tymwiększe było potem zaskoczenie.Audrey powiedziała cicho:143 Czy gdyby się nie załamał, byłoby dosyć dowodów? Nie bardzo.Historia MacWhirtera, który widział mężczyznę na linie w świetleksiężyca.No i sama lina, która potwierdza tę historię, zwinięta na strychu i wciąż jesz-cze wilgotna.Padało tej nocy, pamięta pani.Zrobił pauzę i przyglądał się Audrey wnikliwie, tak jakby spodziewał się, że cośpowie.Ale ponieważ tylko patrzyła na niego ciekawie, ciągnął: No i ten garnitur w paski.Zdjął go po stronie Easterhead Bay i wcisnął w jakąśszczelinę skalną.Trafił na zdechłą rybę, rzuconą przez przypływ i zabrudził marynarkę.Zrobiła się plama na ramieniu, a co gorsza śmierdziało.W hotelu mówiono o jakiejśawarii kanalizacji.To Nevile puścił taką plotkę.Założył na marynarkę płaszcz prze-ciwdeszczowy, ale smród i tak przeniknął.Potem zaczął się bać, że ten garnitur wzbu-dzi podejrzenia, i jak głupiec podał nie swoje nazwisko, tylko pierwsze, jakie mu przy-szło do głowy.To było nazwisko, które widział w hotelowym rejestrze gości.Oto, w jakisposób garnitur dostał się w ręce pani przyjaciela.Ten, mając głowę na karku, skojarzyłgo z mężczyzną, który wchodził po linie.Tak, można wdepnąć w zdechłą rybę, ale niemożna pobrudzić sobie nią ramienia, chyba że się rozbierze, żeby pływać w nocy, a niktnie pływa dla przyjemności w deszczową noc we wrześniu.MacWhirterowi ułożyło sięto w głowie w jedną całość.Aebski facet, ten pan MacWhirter. Tak, nawet więcej. Hm, no, tak.Chce pani się czegoś o nim dowiedzieć? Mogę pani co nieco o nimopowiedzieć.Audrey słuchała uważnie.Battle dawno nie miał tak dobrego słuchacza.Potem powiedziała: Wiele mu zawdzięczam.I panu także. Mnie nie ma pani nic do zawdzięczenia odparł nadkomisarz Battle. Gdybymnie był takim głupcem i zwrócił uwagę na dzwonek, sam bym to rozwikłał. Jaki dzwonek? Dzwonek lady Tresilian.Od początku miałem przeczucie, że z tym dzwonkiemcoś było nie w porządku.Zwróciłem uwagę na linkę na suficie i na długi kij do otwie-rania okna, ale nie skojarzyłem od razu faktów.Cała sztuka z tym dzwonkiem polegałana tym, żeby dać Nevile owi Strange owi alibi.Lady T.nie pamiętała, po co dzwoniła,bo nie mogła pamiętać.Ona wcale nie dzwoniła.Zadzwonił Nevile z korytarza, trąca-jąc tym kijem linki na suficie.Barrett idzie, widzi pana Nevile a Strange a schodzącegona dół i udaje się do lady Tresilian, która jest cała i zdrowa.Sprawa z podaniem narko-tyku pokojówce wydawała mi się podejrzana.Po co było ją usypiać, skoro morderstwomiało zostać popełnione przed północą? Wiadomo, że środek nasenny może jeszczenie zadziałać.Ale to miało przekonać nas, że sprawcą jest jeden z domowników, a pozatym pozwalało Nevile owi grać rolę głównego podejrzanego przez krótki czas, dopóki144Barrett nie odzyska przytomności.Potem ona mówi, a Nevile jest oczyszczony z podej-rzeń tak niewątpliwie, że nikt już dokładnie nie sprawdza, o której właściwie dotarł dohotelu.Wiemy, że nie mógł wracać promem ani nie wypożyczał łodzi.Pozostaje jedynamożliwość: przepłynął wpław.Jest świetnym pływakiem, ale miał bardzo mało czasu.Wspina się po linie, którą wywiesił z okna.Zauważyliśmy sporo wody w pokoju, ale niewzbudziło to, niestety, naszych podejrzeń.Ubiera się w granatowy garnitur, idzie do po-koju lady Tresilian, tam mniejsza o szczegóły spędza zaledwie parę chwil (tę sta-lową gałkę z uchwytem od rakiety przygotował sobie wcześniej), potem wraca do swo-jego pokoju, zrzuca ubranie, zsuwa się po linie i płynie z powrotem do Easterhead [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy