Koontz Dean Grom (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W wąskiej przestrzeni za sza4�ą wiązkamiedzianych przewodów, wychodząca z dolnej szczeliny kratki zamykającej szyb, byłaledwo widoczna.Przewody prowadziły do mechanizmu zegarowego prostego typu,który z kolei był podłączony do kontaktu za sza4�ą.Obwód nie został przerwany.Mógłsięgnąć za sza4�ę, nastawić zapalnik czasowy na okres od jednej do pięciu minut za-leżnie od tego, jak daleko obróci tarczę mechanizmu zegarowego i instytut zostaniezniszczony.Co się tu, do diabła, dzieje? pomyślał.Przez chwilę siedział przy biurku, patrząc na skrawek nieba za jednym z dwóchokien swego biura: strzępiaste, brudnoszare chmury przesuwały się leniwie po lazuro-wym tle.W końcu opuścił biuro, podszedł do północnych schodów i szybko mijając trzeciepiętro, wspiął się na poddasze.Drzwi ustąpiły z cichym skrzypnięciem.Przekręcił kon-takt i wszedł do długiego, na wpół wykończonego pomieszczenia, stąpając po nagiejpodłodze tak lekko, jak tylko potrafił.Sprawdził ładunki plastyku, umieszczone dwienoce temu pomiędzy belkami.Materiały wybuchowe były nietknięte.Nie było potrzeby sprawdzania ładunków w piwnicach.Opuścił strych i wrócił dosiebie.Było oczywiste, że nikt nie wiedział ani o jego zamiarach zniszczenia instytu-tu, ani o staraniach, aby nadać życiu Laury inny kierunek, uniemożliwiający spełnie-nie się przeznaczonego jej ciągu tragicznych zdarzeń.Nikt, poza Kokoschką.Do dia-bła, Kokoschka musiał o tym wiedzieć, skoro pojawił się z bronią na górskiej drodze.Więc dlaczego nikomu nie powiedział? Kokoschka był oficerem państwowej tajnej po-licji, prawdziwym fanatykiem, posłusznym i gorliwym sługą rządu.Był osobiście od-powiedzialny za bezpieczeństwo Piorunowej Drogi.Odkrywszy w instytucie zdrajcę,144Kokoschka nie zawahałby się zawezwać chmary agentów, by otoczyć budynek, zabez-pieczyć bramę i poddać wszystkich przesłuchaniom.Na pewno nie pozwoliłby Stefanowi udać się na górską drogę i pomóc Laurze tylkopo to, by wyruszyć za nim i tam go zabić.Przede wszystkim chciałby zatrzymać Stefanai przesłuchać go, celem ustalenia, czy miał wspólników w instytucie.Kokoschka dowiedział się o ingerencjach Stefana w przypisany pewnej kobiecieprzez los bieg wypadków i prawdopodobnie nie odkrył ładunków wybuchowych w in-stytucie, gdyż w przeciwnym razie przynajmniej odłączyłby od nich przewody.Potem,dla jakichś nieznanych przyczyn, nie zareagował jak policjant, ale jak prywatna osoba.Tego ranka wyruszył przez bramę do zimowego popołudnia w styczniu 1988 roku z za-miarem, którego Stefan zupełnie nie był w stanie rozszyfrować.To wszystko nie trzymało się kupy.O co chodziło Kokoschce?Prawdopodobnie nigdy się tego nie dowie.Kokoschka leżał teraz martwy na drodze numer 330 i wkrótce ktoś w instytucie za-uważy jego nieobecność.O drugiej godzinie tego popołudnia Stefan miał w harmonogramie wycieczkę podnadzorem Penlowskiego i Janowskiego.Zamierzał o godzinie pierwszej, na sześćdzie-siąt minut przed realizacją zaplanowanego zadania, postawić krzyżyk na instytucie w obydwu tego zwrotu znaczeniach.Obecnie, o 11.43, zdecydował, że musi działaćszybciej, niż początkowo planował, zanim nieobecność Kokoschki wywoła alarm.Podszedł do jednej z wysokich szaf na akta, otworzył i wyjął z sza4�i dolną szufla-dę, przesuwając wzdłuż mocujących ją listew.Od tyłu, przywiązany drutem, wisiał coltcommander 9 mm parabellum, z magazynkiem na dziewięć naboi, zdobyty podczasjednej z jego nielegalnych wycieczek i sprowadzony w tajemnicy do instytutu.Zza innejszuflady wyjął dwa wysokiej klasy tłumiki i cztery dodatkowe, pełne magazynki.Przybiurku, szybko pracując w obawie, aby nikt go nie zaskoczył wchodząc bez pukania, na-kręcił jeden z tłumików na lufę pistoletu, który odbezpieczył, a inne magazynki i drugitłumik ukrył w kieszeniach laboratoryjnego kitla.Kiedy korzystając z bramy opuści po raz ostatni instytut, nie będzie miał pewności,czy w wyniku eksplozji zginą Penlowski, Janowski i niektórzy inni uczeni.Wybuch zde-moluje budynek i bez wątpienia zniszczy mechanizm i dokumentację, ale co będzie, je-żeli chociaż jeden z głównych konstruktorów przeżyje? Wiedza niezbędna do odbudo-wania bramy była zawarta w głowach Penlowskiego i Janowskiego, więc Stefan zamie-rzał zabić ich obu, a także innego człowieka nazwiskiem Wołków, zanim nastawi me-chanizm zegarowy i wejdzie do bramy, by powrócić do Laury.Z wkręconym tłumikiem colt commander był zbyt długi, aby zmieścił się cały w kie-szeni kitla, więc musiał wywrócić jedną z nich i wyrwać dno.Z palcem na cynglu wło-żył broń do tak spreparowanej kieszeni, po czym otworzył drzwi swego biura i wyszedłna korytarz.145Serce waliło mu jak szalone.Zabijanie było najbardziej niebezpieczną częścią pla-nu, ponieważ istniało zbyt wiele okoliczności, które mogły spowodować klęskę całegoprzedsięwzięcia, nim broń nie będzie mu już potrzebna, zanim nie powróci do swegobiura, aby ustawić mechanizm odmierzający czas do wybuchu.Laura była daleko stąd, a on być może już nigdy więcej jej nie zobaczy.5.W poniedziałek po południu Laura i Chris włożyli szare stroje do ćwiczeń.Następnie,kiedy �elma pomogła im rozwinąć grube gimnastyczne maty na tyłach domu, usiedliobok siebie i rozpoczęli serię ćwiczeń oddechowych. Kiedy zjawi się Bruce Lee? spytała �elma. O drugiej wyjaśniła Laura. To nie jest Bruce Lee, ciociu �elmo powiedział z irytacją Chris. Tak go na-zywasz, a przecież Bruce Lee nie żyje.Pan Takahami zjawił się punktualnie o drugiej.Nosił granatowy dres, na któregoplecach umieszczona była nazwa jego szkoły sztuki walki: SPOKOJNA SIAA [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy