Brzezinska Anna, Winiewski Grzegorz Wielka Wojna 02 Na ziemi niczyjej

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy tylko pojawiły się plotki o kolejnejoperacji morskiej, stał się niemal otwarcie przesądny.Nic dziwnego.Marynarz z Seydlitza jednak wywarł na nim wrażenie,daleko większe, niż miał ochotę się przyznać.Raz, gdy Kinau otworzył swój kajet,Johann dostrzegł wyrwane strony.- Tak, wydarłem je - przyznał z pewnym ociąganiem Georg.- Wyrzuciłeś? Jedną ze swoich historii? - zdziwił i się Johann.- Nie wszystkie są wiele warte.Czasem notuję sobie coś, a potem nie mamjak tego wykorzystać.Wtedy ; wyrzucam, żeby nie robić zamieszania.Niedługo iten notatnik odłożę do pozostałych, już zapisanych, i chcę mieć pewność, że są wnim tylko rzeczy odpowiednie - dokończył, tak starannie unikając przy tymspojrzenia kolegi, że na Johanna spłynęło olśnienie.- Wyrzuciłeś Wilhelma Heidekampa? Tego z Seydlitza ?Georg westchnął.- Historia straszna, ale mało ciekawa.- Mnie też wyrwałeś?Kinau energicznie wzruszył ramionami, jakby z powodu upału strząsał zsiebie dodatkowy koc.- No co też ty, Johann - żachnął się.- Wyrwałeś - zgadł Sanger.- Czyżbyś coś.- zawahał się - usłyszał?- Tannh�usera na syreny okrętowe.Johann uśmiechnął się blado.- Tam, skąd pochodzę, mówiło się, że morze śpiewa pieśń przyćmiewającąwszystkie inne.- I dlatego zamieniłeś bezpieczny państwowy szpital na pokład okrętuwojennego?- Myślałem, że tutaj nie będę jej słyszał.- Zatkaj lepiej uszy.- Georg kwaśno skończył rozmowę.Nie potrafił uwierzyć w to, co zobaczyli - i usłyszeli - na zmasakrowanym Seydlitzu , instynktownie nie ufał świadectwu własnych oczu.Szedł przez życiespokojnie, stabilnie, a wszystko, co mogłoby zachwiać jego rzeczowyświatopogląd, ubierał w formę niesamowitych opowieści i ekscytujących historii.Być może uderzyłby się w piersi niedowiarka, pomyślał Sanger, gdybymógł obserwować iście biblijny dopust, jaki stał się udziałem Wiesbaden.Tomki wstrzelały się bardzo szybko, po czwartej, najwyżej piątej salwie.Wielkie okręty miały dość miejsca, by pomieścić centrale artyleryjskie zprawdziwego zdarzenia oraz potężne dalmierze i systemy dalocelowania.Nadtrafianiem w cel stale pracowało tam tylu ludzi, że wystarczyłoby ich na ćwierćzałogi dla małego krążownika.Początkowy rozstrzał salwy szybko się skupiał,osaczał ofiarę i zaczynał ją niemiłosiernie demolować pociskami ważącymi dobrzeponad tysiąc funtów.Zcięcie masztu było jedynie przygrywką, potem oberwał pomost, i to dwarazy.Przeciwpancerne pociski wielkiego kalibru, zaprojektowane do przebijaniagrubych pancerzy, przeszły przez cienką blachę Wiesbaden jak przez papier, tymrazem nie eksplodując, tylko wyrywając ogromne dziury w nadbudówce iwymiatając do morza wszystko z jej wyższych kondygnacji.Obserwatorów wotwartym stanowisku na samym szczycie wydmuchnęło tak wysoko w powietrze,że spadli daleko poza pokładem.Giese zbladł jak papier, gdy w jednym momencie umarły wszystkieprzekazniki nastaw i sygnałów, a brzęczyk skrzeknął po raz ostatni w agonii, kiedyw obwodzie zatańczyło gasnące zasilanie.Johann zobaczył, jak celowniczy maca,na oślep sprawdzając wszystkie wskazniki i pokrętła.Lampki przy tarczach wieżyteż zgasły, ale zaraz się zapaliły słabym płomykiem awaryjnego zasilania.Naśródokręciu rozległ się łomot otwieranych z impetem włazów i drużynymarynarzy ruszyły oceniać i naprawiać zniszczenia.- To nie agonia - zaczął recytować pod nosem Giese - wyjdziemy z tego.Johann nie tracił czasu na wyprowadzanie go z błędu.Przyjrzał się uważniewlotom pocisków na nadbudówce, a potem spojrzał na horyzont.- Kierunek sto siedemdziesiąt - rzucił ostro.- Ruszaj się, Giese.- Co takiego? - Celowniczy na moment wyrwał się z transu rozpaczy.- Chcesz tu zdechnąć? - warknął Johann, zupełnie jakby mógł oferować mujakiś wybór.- Kierunek sto siedemdziesiąt.- Urwał, widząc, że Wiesbadenzaczyna kolejny zwrot.- Nie, sto sześćdziesiąt.Drauf!- Ale.Ciężki pocisk musiał nadlecieć płaską trajektorią od bakburty, bo poczuliwyraznie podmuch.Trafił w dziób, tuż przed pomostem, zrywając do morza wieżeAnton i Bruno wraz częścią pokładu i całą obsadą.Detonowały przygotowane dowalki pociski, a kadłub zatrząsł się jak przy uderzeniu w nabrzeże z pełnąprędkością.Gdy opadł dym, cały pokład dziobowy stanowił tylko kłębowiskoposkręcanego metalu bez jednego żywego ducha.Giese tylko raz na nie zerknął, potem bez słowa kręcił korbą obrotu Dory.Idobrze, bo zanim skończył, dostali jeszcze dwa razy, w rufę.Pociskprzeciwpancerny walnął w nadbudówkę tuż pod wieżą Gustaw i przewierciłkrążownik wzdłuż, przechodząc pod masztem i dwoma stanowiskami lekkichdziałek.Dalej napotkał rufowe kotły, rozerwał dwa, a potem zrykoszetował,wyrywając wielką dziurę pod linią wodną.Załoga maszynowa, jeżeli nie zginęłaod poparzeń, utopiła się niemal natychmiast, gdy setki ton wody wdarły się dozamkniętego grodziami przedziału.Krążownik zwolnił gwałtownie, a kadłubdygotał pod nogami od nierównomiernej pracy wałów.Drugi cios okazał sięjeszcze gorszy, wybuch tuż przy burcie rozerwał ją na znacznej długości inatychmiast doprowadził do przechyłu.Zrobił też coś ze sterem, bo Wiesbadenzaczął wyraznie i ostro skręcać, wchodząc w cyrkulację w lewo.- Jest sto sześćdziesiąt - zameldował Giese.Johann od dłuższej chwili nie odrywał oczu od celownika, zagryzając wargiz niepokoju, czy dobrze określił odległość.Niepotrzebnie: dobrze wsłuchał się wmelodię pocisków i pieśń kierowała nim teraz, podpowiadała każdy następnykrok.Widział w okularze sylwetki brytyjskich okrętów.Jak się spodziewał, szły nanich nie byle pękate pancerniki, ale smukłe krążowniki liniowe, co najmniejcztery.Cały dywizjon.Były teraz już tak blisko, że strzelały nie tylko z głównychdział, ale i z luf swojej artylerii średniej.Mogły ich znacznie łatwiej dosięgnąć.Ale i same stały się osiągalne.Wtedy tuż przy nich błysnęło.Owionął ich ciepły wiatr, oparzyłgdzieniegdzie, powalił jak zapaśnik idący do zwarcia całym ciałem i od razuwgniatający w matę.Johann zorientował się, że leży na pokładzie, odepchniętypod samą nadbudówkę, policzek ma starty do krwi i porwaną bluzę.Ktoś krzyczałniedaleko, ktoś inny rzęził jak zwierzę.Zdołał podnieść głowę i zobaczył, cozostało z obsady.Pocisk wybuchł blisko, kawałek za śródokręciem.Wbił do środka niektórewręgi, zniósł dwa kominy i rozwalił albo strącił do morza niemal wszystkieszalupy i tratwy na tej burcie.Sieknął też po pokładzie odłamkami, którychwiększość zebrali marynarze z drużyn ratowniczych i obsada Dory.Giese i Dreher mieli szczęście, bo siedzieli za osłoną działa.Z pozostałychbez szwanku wyszli tylko Bessler, Becker i sam Johann.Poza nimi były trzy trupy,Hoch i Farber z wieloma złamaniami i ranami oraz konający Kappel.Miał dziuręw piersi, tuż nad sercem, przez którą gwałtownie wypływała krew.Oddychałszybko, jakby chcąc jak najszybciej nacieszyć się smakiem powietrza w płucach.Rozglądał się bezradnie, świadom, że umiera.Wreszcie zogniskował wzrokJohanna.- Pan wie, Herr Obsmaat, teraz nawet oficerów nie ma, żeby rozkazaliopuścić okręt - powiedział zupełnie przytomnie, a potem przymknął oczy, nazawsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy